Nog maar weer eens naar de Peloponnesos
Geplaatst: 18 nov 2017 16:23
Op 12 september 2017 zijn we weer eens naar Griekenland vertrokken. Het idee was om via de Alpen tussen Zwitserland en Italië te gaan. Dan vanuit Bari met de boot naar Patra. Onderweg zouden we enkele beeldentuinen en ook Florence bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan.
Onderweg bezochten we met aardig weer Konstanz. De oude stad in het diepe zuiden van Duitsland aan de Bodensee. We bekijken het Kramerhaus, een Jugendstil huis met absurde gevel. Daarna gaan we via Liechtenstein en Zwitserland naar de Splügenpas om in Italië te komen. Helaas was het weer om te huilen en ziet zo’n pas er dan ook niet uit.
Na een zeer koele overnachting in Isola bezochten we de Thermae in Salsomaggiore. Eeen weelderig gebouw van begin vorige eeuw.
En daarna het Ferrari museum in Modena. Niet voor de collectie, maar voor het gebouw.
Dan was het de beurt aan Florence. We waren ooit in Sienna, maar toen we de kathedraal met bijgebouwen in beeld kregen viel onze mond toch wel open van verbazing. Wat een weelderigheid!
Onderweg daarheen bezochten we twee van die oude stadjes die op een heuvel liggen. Ze zijn het mooist van een afstand. Als jet er doorheen loopt is het niet veel anders dan oude stadjes die niet op een heuveltop liggen.
Ik ga niet alle beeldentuinen die we bekeken hebben noemen, maar voor één wil ik een uitzondering maken: Giardino dei Tarocchi met beelden van de wereldberoemde Niki de Saint Phalle. Hij ligt bij Capalbio zo’n 100 km noord van Rome. Ga er gerust heren met je kinderen: ze weten niet wat ze zien. Daarmee vergeleken is het Park Guëll van Gaudi een eenvoudig tuintje.
De opgraving Vulci, niet heel ver van die tuin is zeer geschikt voor het maken van een mooie wandeling en het bekijken van Etruskische ruïnes.
Het weer was inmiddels zodanig opgeknapt dat het de moeite waard werd om eens een bezoek aan de Middellandse Zee te brengen. Tevoren had ik een plekje op Google maps gezocht en gevonden. Iets noord van Civitavecchia. Daar is volop ruimte voor campers. Weliswaar geen mooi zandstrand maar het was er aangenaam vertoeven.
Via de Abruzzen reden we via Manfedonia naar Bari. In Manfredonia zag ik de allernieuwste T6 als camper. Vergeten foto te maken! Dit heuvellandschap is ons niet speciaal bevallen. We hadden de boot van Bari niet tevoren geboekt en we waren dan ook benieuwd of we diezelfde dag meekonden: het kon. Het was niet speciaal warm zoals we eerder wel hadden meegemaakt. Wel heel speciaal was dat bij de stop in Igoumenitsa, waar alle Turkse vrachtwagens van boord gaan, alle trucks ruim tevoren hun motoren warm lieten draaien. Met uitlaatgassen die zowat rechtstreeks je bus binnenkomen. Geen prettige ervaring!
Voor Griekenland hadden we geen speciaal programma opgezet. We zouden wel zien. Dat we zó beperkt op de Peloponnesos zouden verblijven hadden we tevoren niet ingeschat. Ik geloof niet dat we 500 km gereden hebben tijdens ons verblijf daar. Het is gewoon een uitermate luie vakantie waarbij we van strand naar strand gingen. En die zijn er op de Peloponnesos genoeg! Een impressie:
We hebben in Griekenland de nodige T3’s gezien. Op de terugweg ook vaak in Montenegro. Hier een opname uit Messini, Griekenland. Met custom uitlaat.
Op de terugweg naar huis stonden we in Albanië een nacht op Bunec Beach. Niet echt wat je je bij een strand voorstelt. Maar het weer was er dan ook naar: veel licht en geluid die nacht.
Dan was het een stuk beter in Montenegro, waar we even koffie dronken in Sveti Stefan.
In Kroatië overnachtten we in een alleraardigst klein dorpje waar we deze T3 tegenkwamen:
Maar dan. We rijden op de kustweg van Kroatië voor het Velebit gebergte en het begint steeds harder te waaien en regenen. We rijden door een bocht en worden flink gegrepen door de wind die vanaf het land waait. Door een kneep in het gebergte heb ik de grootste moeite om de bus op de weg te houden en we besluiten een goed heenkomen te zoeken achter een huis. Hier stond ook al een Duitse camper. Tot overmaat van ramp valt de stroom compleet weg in de bus zodat ik de motor niet meer kan starten. De huishoudaccu werkt nog wel. Mijn conclusie was dan ook dat de startaccu de geest gegeven had. We besluiten hier te wachten tot het minder wordt en overleggen met Walter uit de Duitse camper. Zodra hij het verantwoord vindt om te vertrekken zullen we startkabels aansluiten en zo proberen de motor te starten.
We staan hier bijna twee dagen (!) en Walter wil niet langer wachten. Dus sluiten we de kabels aan maar de startmotor draait te langzaam rond om de motor te starten. Dan maar de ANWB bellen. Na ruim een uur komt iemand van de HAK (Hrwatski AutoKlub), die maar heel weinig tijd nodig heeft om de diagnose te stellen. Met zijn speciale startaccu lukt het om de motor te starten. De laadspanning is in orde dus is de accu overleden. Gelukkig is er 10 km verder in Karlobag een nieuwe accu beschikbaar. De goede HAK-man zet die er keurig voor ons in en we kunnen verder.
Al die tijd was de wind nog steeds onaangenaam hard maar ik kreeg toch het idee dat we beschutting hadden gezocht op een plek waar het bovengemiddeld waaide. Blijkbaar was die wind reeds de voorbode van de storm (een mediterranean hurricane) die thans de westkust van Griekenland teistert. Zijn we toch nog op tijd weggegaan!
We besluiten verder te gaan via de autoweg (waar het bijna niet meer waaide) na een overnachting bij Gospic. Hier had het al flink gesneeuwd. Daarna reden we zonder verdere problemen in 2 dagen naar huis, waar het ook al tamelijk koud is.
Onderweg bezochten we met aardig weer Konstanz. De oude stad in het diepe zuiden van Duitsland aan de Bodensee. We bekijken het Kramerhaus, een Jugendstil huis met absurde gevel. Daarna gaan we via Liechtenstein en Zwitserland naar de Splügenpas om in Italië te komen. Helaas was het weer om te huilen en ziet zo’n pas er dan ook niet uit.
Na een zeer koele overnachting in Isola bezochten we de Thermae in Salsomaggiore. Eeen weelderig gebouw van begin vorige eeuw.
En daarna het Ferrari museum in Modena. Niet voor de collectie, maar voor het gebouw.
Dan was het de beurt aan Florence. We waren ooit in Sienna, maar toen we de kathedraal met bijgebouwen in beeld kregen viel onze mond toch wel open van verbazing. Wat een weelderigheid!
Onderweg daarheen bezochten we twee van die oude stadjes die op een heuvel liggen. Ze zijn het mooist van een afstand. Als jet er doorheen loopt is het niet veel anders dan oude stadjes die niet op een heuveltop liggen.
Ik ga niet alle beeldentuinen die we bekeken hebben noemen, maar voor één wil ik een uitzondering maken: Giardino dei Tarocchi met beelden van de wereldberoemde Niki de Saint Phalle. Hij ligt bij Capalbio zo’n 100 km noord van Rome. Ga er gerust heren met je kinderen: ze weten niet wat ze zien. Daarmee vergeleken is het Park Guëll van Gaudi een eenvoudig tuintje.
De opgraving Vulci, niet heel ver van die tuin is zeer geschikt voor het maken van een mooie wandeling en het bekijken van Etruskische ruïnes.
Het weer was inmiddels zodanig opgeknapt dat het de moeite waard werd om eens een bezoek aan de Middellandse Zee te brengen. Tevoren had ik een plekje op Google maps gezocht en gevonden. Iets noord van Civitavecchia. Daar is volop ruimte voor campers. Weliswaar geen mooi zandstrand maar het was er aangenaam vertoeven.
Via de Abruzzen reden we via Manfedonia naar Bari. In Manfredonia zag ik de allernieuwste T6 als camper. Vergeten foto te maken! Dit heuvellandschap is ons niet speciaal bevallen. We hadden de boot van Bari niet tevoren geboekt en we waren dan ook benieuwd of we diezelfde dag meekonden: het kon. Het was niet speciaal warm zoals we eerder wel hadden meegemaakt. Wel heel speciaal was dat bij de stop in Igoumenitsa, waar alle Turkse vrachtwagens van boord gaan, alle trucks ruim tevoren hun motoren warm lieten draaien. Met uitlaatgassen die zowat rechtstreeks je bus binnenkomen. Geen prettige ervaring!
Voor Griekenland hadden we geen speciaal programma opgezet. We zouden wel zien. Dat we zó beperkt op de Peloponnesos zouden verblijven hadden we tevoren niet ingeschat. Ik geloof niet dat we 500 km gereden hebben tijdens ons verblijf daar. Het is gewoon een uitermate luie vakantie waarbij we van strand naar strand gingen. En die zijn er op de Peloponnesos genoeg! Een impressie:
We hebben in Griekenland de nodige T3’s gezien. Op de terugweg ook vaak in Montenegro. Hier een opname uit Messini, Griekenland. Met custom uitlaat.
Op de terugweg naar huis stonden we in Albanië een nacht op Bunec Beach. Niet echt wat je je bij een strand voorstelt. Maar het weer was er dan ook naar: veel licht en geluid die nacht.
Dan was het een stuk beter in Montenegro, waar we even koffie dronken in Sveti Stefan.
In Kroatië overnachtten we in een alleraardigst klein dorpje waar we deze T3 tegenkwamen:
Maar dan. We rijden op de kustweg van Kroatië voor het Velebit gebergte en het begint steeds harder te waaien en regenen. We rijden door een bocht en worden flink gegrepen door de wind die vanaf het land waait. Door een kneep in het gebergte heb ik de grootste moeite om de bus op de weg te houden en we besluiten een goed heenkomen te zoeken achter een huis. Hier stond ook al een Duitse camper. Tot overmaat van ramp valt de stroom compleet weg in de bus zodat ik de motor niet meer kan starten. De huishoudaccu werkt nog wel. Mijn conclusie was dan ook dat de startaccu de geest gegeven had. We besluiten hier te wachten tot het minder wordt en overleggen met Walter uit de Duitse camper. Zodra hij het verantwoord vindt om te vertrekken zullen we startkabels aansluiten en zo proberen de motor te starten.
We staan hier bijna twee dagen (!) en Walter wil niet langer wachten. Dus sluiten we de kabels aan maar de startmotor draait te langzaam rond om de motor te starten. Dan maar de ANWB bellen. Na ruim een uur komt iemand van de HAK (Hrwatski AutoKlub), die maar heel weinig tijd nodig heeft om de diagnose te stellen. Met zijn speciale startaccu lukt het om de motor te starten. De laadspanning is in orde dus is de accu overleden. Gelukkig is er 10 km verder in Karlobag een nieuwe accu beschikbaar. De goede HAK-man zet die er keurig voor ons in en we kunnen verder.
Al die tijd was de wind nog steeds onaangenaam hard maar ik kreeg toch het idee dat we beschutting hadden gezocht op een plek waar het bovengemiddeld waaide. Blijkbaar was die wind reeds de voorbode van de storm (een mediterranean hurricane) die thans de westkust van Griekenland teistert. Zijn we toch nog op tijd weggegaan!
We besluiten verder te gaan via de autoweg (waar het bijna niet meer waaide) na een overnachting bij Gospic. Hier had het al flink gesneeuwd. Daarna reden we zonder verdere problemen in 2 dagen naar huis, waar het ook al tamelijk koud is.